روزی هزار بار آرزو می‌کند که کاش
رمالی بود تا برج‌های اسد و عقرب و سرطان را در هم کند،
شاید ستاره‌ی بختش با «او» قرین شود
یا جادوگری که از دندان تمساح مرده و فضله‌ی سمور
با پر زاغ سفید و اشک پری‌دریای، طلسمی فراهم کند
تا تقدیرش را با «او» گره زند
«او» غصه می‌خورد که دیوانه را نگاه!
به لب آوردن یک جمله برایش
از شکار پری دریایی، از به چنگ آوردن یک زاغ سفید
ناخوشایندتر است
همه چیزت را دوست دارم
الا این حواسِ جمعت
آخر چه می‌شود یکبار
گوشی موبایلت یا کیف پولت را جا بگذاری
تا من دوان‌دوان دنبالت بدوم و اسمت را صدا بزنم.
آن‌وقت توخوشحال می‌شوی، از من تشکر می‌کنی
من الکی حرف‌هایم را کش می‌دهم
و خدا را چه دیدی
شاید دوستم داشتی
اصلا راضی‌ام یکبار با ماشینت به من بزنی
و بعد نگران با نگاهت مرا وارسی کنی که سالمم یا نه
و من همین‌طور محو در چشمان تو
لبخند بزنم بگویم چیزی نشده
و بعد بی‌خودی درباره‌ی اینکه حق تقدم با کداممان بوده
توضیح می‌دهم
شاید مثل این فیلم‌های آبکی شد و مهرم در دلت افتاد
قهوه‌ی فرانسه خوب است،
شکلات داغ هم.
شربت بهارنارنج خوب است،
سکنجبین هم.
اما گواراترین نوشیدنی‌ها برایم،
یک لیوان آب است
که تو به آن لب زده باشی
آدم‌های اطرافت دو دسته‌اند:
یا اینکه خوش‌بخت‌اند و خوش‌حال‌اند که باعث می‌شن تو فکر کنی چیزی کم داری و ناراحتت می‌کنن
یا اینکه بدبخت‌اند و ناراحت که تو عذاب وجدان می‌گیری شاد باشی و خوشی کنی
در واقع اغلب، زمانی که عشقی را آغاز می‌کنیم، تجربه و عقلمان به ما می‌گویند که روزی به دلداری که امروز فقط به اندیشه او زنده‌ایم همان اندازه بی‌اعتنا می‌شویم که امروزه به هر زنی جز او هستیم. روزی نامش را می‌شنویم و دیگر دچار هیچ لذت دردآلودی نمی‌شویم، خطش را می‌خوانیم و دیگر نمی‌لرزیم، در خیابان راه‌مان را کج نمی‌کنیم تا او را ببینیم، به او بر می‌خوریم و دست و پا گم نمی‌کنیم، به او دست می‌یابیم و از خود بی‌خود نمی‌شویم. آنگاه این آگاهی بی‌تردیدِ آینده، برغم این حس بی‌اساس اما نیرومند که شاید او را همواره دوست داشته باشیم، ما را به گریه می‌اندازد
خوشی‌ها و روز‌ها / مارسل پروست / مهدی سحابی
لیست چیزهایی که دوست ندارم:
متروی شلوغ
ماندن در ترافیک
مربای هویج
لیست چیزهایی که دوست دارم:
سوار یک متروی شلوغ شدن، باتو
ماندن در ترافیک، در کنار تو
مربای هویج، از دست تو
«محسن شجاعی»