اولین

وقتی که کتاب شاهکاری را می‌خوانم یا فیلم معرکه‌ای را تماشا می‌کنم، غمگین می‌شوم. ناراحتم که  لذت «برای اولین بار» خواندن/دیدنش از دستم می‌رود. هیچ کاری هم از دستم بر نمی‌آید تا جلویش را بگیرم، تا کمی از این لذت را ذخیره کنم. 

در دنیا، به گمان من، بسیار کم‌یاب است لذتی که با خود غم یا رنجی همراه نداشته باشد. 

تشریفات

تلویزیون یکی از این مراسم‌های تجلیل از پیرغلامان حسینی را نشان می‌داد.

به خبرنگار می‌گفت:

 یک بار یکی از همکاراتون از من پرسید «شما الان سی چهال ساله زیر خیمه امام حسین هستین چی ازش می‌خواین؟» بهش گفتم که من چیزی بخوام؟ من ممنونشم که سی چهل سال من رو نگه داشته تو دم و دستگاهش. فقط ممنونشم.

---

ربیع آمده. میخواستم کتیبه‌ی عزا را از بالای وبلاگ برداردم.

گفتم که این مراسم بدون تشریفات نباید باشد. این مطلب هم به عنوان تشریفاتش.