دارو

گاهی وقت‌ها به رادیو تلاوت [FM-101.5]  گوش می‌کنم؛ مجری معمولا بر اعلام نام قاری و آیات تلاوتی که پخش می‌شود، نکته‌ای اضافه می‌کند. این نکته گاه توضیحی درباره تفسیر یکی از آیه‌هاست و گاهی روایتی در فضیلت خواندن آن سوره.
در حالت دوم، بدون استثنا بعد نقل روایت این توضیح اضافه می‌شود که «البته واضح است چنین فضائل و برکاتی تنها مخصوص کسانی است که در آیات این سوره تفکر کرده و به آن‌ها عمل می‌کنند و نه برای قرائت تنها» و جالب اینجاست که این توضیح را گوینده همواره از جیب اضافه می‌کند؛  از میان این‌ها که من شنیدم هیچ‌وقت چنین توضیحی در خود روایت نبود. من با این توضیح خیلی هم موافق نیستم؛ بنظرم توضیح بی‌مفهومی است، می‌گوید اگر کسی آدم خوبی شد، آدم خوبی است. یعنی خب معلوم است کسی که به قرآن عمل کرده جایگاه بالایی دارد.

برداشت من این است که روایت می‌گوید قرآن شبیه دارویی است (کما این که جای دیگر گفته)، شما اگر دارو مصرف کنی و از بعضی چیزها که اثر دارو را خنثی می‌کند پرهیز کنی، کم‌کم علائم بهبودی در خودت می‌بینی. اینجا هم شاید این است که همین مداومت به انس با قرآن کم‌کم مثلا میل به خوبی را در آدم زیاد می‌کند، کم‌کم آدم را از بدی منزجر می‌کند و شبیه این.
گمانم برداشت من بیشتر می‌آید به قرآنی که قرارست بیش از یک ترکیب کلمات باشد، قرار است معجزه باشد.

اقبال

بعضی ها هم هستن که از دور خوبن، یعنی هرچند برخورد نزدیکی باهاشون نداشتی ولی تصور مثبتی بهشون داری، فکر می‌کنی آدمای خوبی‌ان.

بعد مثلا یه کاری رو باهاشون شروع می‌کنی و بیشتر می‌شناسی‌شون، می‌فهمی که حتی از تصور تو بهترن؛ با کلاسش‌رو بخوام بگم قبای تصورت به قامت خوبی‌هاشون کوتاهی می‌کنه.

 آشنایی با چنین کسی همون قدر باورنکردی و شیرینه که برنده شدن هواپیمای تک سرنشین تو قرعه کشی، که دیدن کِشتی نجات بعد از یک هفته سرگردونی تو اقیانوس

 اگه به یکی‌شون برخوردین خدا رو هزار دفعه بخاطر این اقبالتون شکر کنین.