یک بار ماری چنبره زده بود و همین‌طور دختری را نظاره می‌کرد، دختره مار را می‌گوید: «چرا محو تماشای منی؟ وآنچنان مات که یکدم مژه برهم نزنی؟». مار نیشی از دهان در می‌آورد و می‌گوید: «نادون! من مارم، اصلا پلک ندارم»
ـ من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود؟
+ پول، پول بریز
اگه بازدیدکننده‌ی اینجا هستید، لابد تا بحال متوجه پست‌های کوتاهی شدین که در صفحه اصلی ظاهر نمی‌شوند. چند وقتی است موضوع میکروبلاگ را ایجاد کرده‌ام و لینک آن هم در منوی اصلی (بالا سمت راست) موجوده. از طریق این فید rss هم میشه دنبالش کرد.
پ.ن: این پست در اردبیهشت نوشته شده، اون موقع قصد داشتم یک موضوع دیگر هم بسازم؛ این چند ماه سوت و کور نشون می‌ده که همین‌ها که هست رو بتونم ادامه بدم خودش خیلیه
اونا که میگن دیوار حاشا بلنده، احتمالا دیوار توجیه رو ندیدن.
نکته جانبی: اخیرا از من برای املای درست «توجیه» تشکر شد :))
محتمل است که لغو قانون تغییر ساعت در ابتدای بهار در دولت نهم به دلیل خاطره‌ی تلخ یکی از اعضای دولت بوده باشد
بین صفت و موصوف یا مضاف و مضاف‌الیه «ه» گذاشتن، البته که کار خوبی نیست؛
ولی اینکه جایی که «ه» لازمه کسره بذارین غیرقابل درکه. تایپ کسره خیلی سخته، این قدر تلاش برای کار غلط آخه؟
گمان من این‌طور است که جمعیت افراد علاقمند به موضوعات مختلف از توزیع یکسانی پیروی می‌کند. یعنی مثلا میزان علاقه به ریاضیات، زیست‌شناسی، تئاتر، سه‌تار و ... در جامعه به شکل مشابهی توزیع شده و این که توزیع مشاهده شده یکسان نیست، ناشی از با کلاس‌تر بودن بعضی از این‌هاست که موجب علاقمند نشان‌دادن کاذب می‌شود.