عکس: کلافه
چهارشنبه, ۱۶ مرداد ۱۳۹۲، ۲۱:۲۰
- ۰ نظر
- ۱۶ مرداد ۹۲ ، ۲۱:۲۰
امروز در لبنان،
جشن ملی بر پاست.
که تو دیروز، روسری‌ات را،
لبنانی گره زده بودی
دیشب یه چیزی به ذهنم رسید که برام یک کم وحشتناک بود
داشتم فکر می‌کردم که همین الان چند نفر دارن خدا رو صدا می‌زنن
چند صد ملیون؟
چند صد میلیون آدم که خیلی‌هاشون از من خیلی بهتر هم هستند همین الان
دارن با خدا صحبت می‌کنن و احتمالا ازش همون چیزایی رو میخوان که من دارم درخواست می‌کنم؟
حالا اصلا چرا خدا باید میان این چند صد میلیون آدم حرف من رو گوش کنه؟ چرا اصلا باید به من هم
توجه کنه؟
وقتی توی همین لحظه چند میلیون نفر دارن صداش می‌کنن که هیچ‌کدوم هم تو دلشون برای تموم
شدن ماه رمضون روزشماری نمی‌کنن،
چرا باید به حرف من که دارم روزشماری می‌کنم گوش کنه؟
وقتی اونایی که هیچ کار بدی نکردن یا لااقل کارای بد خیلی کم‌تری انجام دادن دارن صد برابر من
ازش تقاضای بخشش می‌کنن،
چرا باید من رو که حالا اون قدر هام از کارام ناراحت نیستم ببخشه؟
« اگر نبود آن‌چه امید می‌رود از کرمت و هشدار نداده بودی ما را که مبادا از مهربانی‌ات ناامید
شویم، بی‌تردید وقتی به بعضی چیزها فکر می‌کردم، به کل ناامید می‌شدم»
یکی از مشکلاتی که وبلاگ‌ها و وبسایت‌ها دارند. اینه که باید مرتب بهشون سر بزنید تا چک کنیم که مطلب جدیدی گذاشتن یا نه.
این کار طبیعتا اگه تعداد وبلاگ/سایت های مورد علاقه‌تون بالا بره سخت می‌شه و البته حجم اینترنت زیادی مصرف می‌کنه.
البته چاره کار بسیار ساده است: RSS feed.
شما مشترک فید سایت یا وبلاگ مورد علاقه‌تون می‌شین و هر وقت که مطلب جدیدی بگذارند، شما مطلع می‌شین. تنها چیزی که برای این کار احتیاج دارین یه چیزیه که این فیدها رو بخونه. این فیدخوان ممکنه یه سایت باشه ( که بعد از مرحوم گوگل ریدر می‌شه برای مثال فیدلی رو نام برد ) یا می‌تونه یک برنامه روی کامپیوتر یا گوشی‌تون باشه مثل RSSOwl برای ویندوز، مک و لینوکس و باز هم فیدلی برای اندروید و iOS.
این قضیه مخصوصا در مورد جاهایی که مرتب به روز نمی‌شن، خیلی کمک‌کننده است. و با توجه به این که اینجا احتمالا از اونجاهاست خواهش می‌شه که این آدرس http://mohsen-sh.blog.ir/rss رو هم توی فیدخوان‌تون اضافه کنین.
دیگه گمونم چند سالیه که دوره‌ی طلایی وبلاگ‌ها سر اومده. معمولا ترجیح می‌دهیم که اگر حرفی، عکسی یا چیز دیگه‌ای برای به اشتراک گذاشتن داریم، از فیس‌بوک و توییتر و . . . استفاده کنیم. شاید چون این‌جوری مخاطب‌های بهتری داریم و از اون طرف هم برای دیدن مطالب دیگران مراجعه به تنها یک آدرس کافیه.