رمضانه

دیشب یه چیزی به ذهنم رسید که برام یک کم وحشتناک بود 

داشتم فکر می‌کردم که همین الان چند نفر دارن خدا رو صدا می‌زنن

چند صد ملیون؟ 

چند صد میلیون آدم که خیلی‌هاشون از من خیلی بهتر هم هستند همین الان

دارن با خدا صحبت می‌کنن و احتمالا ازش همون چیزایی رو میخوان که من دارم درخواست می‌کنم؟

حالا اصلا چرا خدا باید میان این چند صد میلیون آدم حرف من رو گوش کنه؟ چرا اصلا باید به من هم

توجه کنه؟

 وقتی توی همین لحظه چند میلیون نفر دارن صداش می‌کنن که هیچ‌کدوم هم تو دلشون برای تموم

شدن ماه رمضون روزشماری نمی‌کنن،

 چرا باید به حرف من که دارم روزشماری می‌کنم گوش کنه؟

 وقتی اونایی که هیچ کار بدی نکردن یا لااقل کارای بد خیلی کم‌تری انجام دادن دارن صد برابر من 

ازش تقاضای بخشش می‌کنن، 

چرا باید من رو که حالا اون قدر هام از کارام ناراحت نیستم ببخشه؟

 

« اگر نبود آن‌چه امید می‌رود از کرمت و هشدار نداده بودی ما را که مبادا از مهربانی‌ات ناامید

شویم، بی‌تردید وقتی به بعضی چیزها فکر می‌کردم، به کل ناامید می‌شدم»