اشرف مخلوقات

انگشت‌هایت را که نگاه می‌کنم،

وقتی مهربان و رها کلاویه‌های پیانو را نوازش می‌کنند.

یا لبهایت‌را،

وقتی -با لذت- به لبه‌ی فنجان سفید بلندت می‌چسبانی‌شان.

شک می‌کنم آیا واقعا، بهترینِ سرنوشت‌ها انسان بودن است؟

پ.ن: من به پیانو اصلا علاقه ندارم ولی خب حس کردم به متن بیشتر از صفحه کلید که یک بار به کار بردم میاد :))