من

این قضیه را -با کم و زیاد- از سال‌های کودکی شنیده بودم. از هما سال‌ها، زیارت که می‌رفتم، حواسم بود خودم را دوستدار معرفی کنم نه شیعه. ده-بیست‌سالی که بزرگ‌تر شدم به فکر افتادم که دوست‌دار بودن هم به همین آسانی و بی‌تشریفات نیست؛ بالاخره باید در قیافه و ظاهر آدم هم معلوم بشود. خلاصه شک کردم که این عنوان هم بر من صدق کنه. اما خیلی سریع عنوان جایگزین به ذهنم رسید: «پناهنده»
قطعا این در، دری نیست که به روی کسی که پناه آورده باز نشود...

از زیارت امام رضا علیه السلام:

مولای من -پدر و مادرم فدایت- نزدت آمدم زائرانه و پناه‌جویان از جنایات‌هایی که به خود کرده‌ام...

درس پر هزینه امروز

خیلی وقتا هزینه چیزهایی که یاد می‌گیریم، یه تجربه ناخوشاینده. حالا یا برای خودمون یا برای یک نفر دیگه. امروز هم، تجربه ناخوشایند یه نفر دیگه، به من یاد داد که انگیزه خوب بودن، فقط یه جایی تو خود آدم می‌تونه باشه. 

چون اگه خیلی هم تلاش کنی و حتی تلاش‌هات هم نتیجه بده، باز هم از آدمای اطرافت حرف نامربوط خواهی شنید. 

---

پ.ن. البته تجربه ناخوشایند برای یک نفر دیگه، بعضی وقتا یک تجربه تلخ برای خود آدم هم هست. 

مخصوصا که اون یک نفر دیگه، بوجود آورنده‌ی کُلی تجربه خوشایند برام بود.