ده فرمان - ۷

 اگه کسی همه جا با خودش یک گونی حاوی ماده‌ای بد بو (حالا نام نمی‌بریم :دی) ببره، هم پدر خودش در میاد هم بقیه نمی‌تونن راحت کنارش باشن. شما اون ماده رو بگیر «گمان بد». برعکسش میشه گمان خوب قبل از اینکه ارتباط دیگران رو با آدم راحت کنه، به خودش آرامش می‌ده. مثلا همین که گفتم. 

یک چیزی این وسط برای من خیلی عجیبه، نمی‌دونم چرا این مسئله در آدمای مذهبی که در خیلی از زمینه‌های دیگه به اسلام پایبند هستن اصلا دیده نمی‌شه؟ انگار اصلا کسی نشنیده که از جمله اخلاق این‌ها را هم گفته‌اند. بعضی‌هامون خیلی خیلی راحت قضاوت می‌کنیم و اصلا هم حس نمی‌کنم اشتباهی مرتکب شدیم. 

می‌فرماید: «کار برادرت را به بهترین صورت معنا کن تا آن‌که چیزی از او به تو رسد که از توجیهش ناتوان شوی. و درحالی‌که می‌توانی معنای خوبی برای حرفش پیدا کنی به آن گمان بد مبر^۱». مسئله وقتی متهم خودش توجیه یا انکاری بیاورد شدیدتر می‌شود، دیگر جای هیچ صحبتی باقی نمی‌ماند. «اگر پنجاه راستگو بر علیه‌ش گفتند و خودش انکار کرد، حرفش را پذیر و آن پنجاه را تکذیب کن» نه تنها این، که «گوش و چشم خودت را هم در مقابل برادرت تکذیب کن^۲»

---

۱ کافی ج۲ ص۳۶۲

۲ کافی ج۸ ص۱۴۷